woensdag 28 december 2016

28-12-2016 Dagboek

28-12-2016 Dagboek. - we gaan van hak op de tak. 

ik schrijf elke dag van mij af. Ik hou in word mijn dagboek bij. Vandaag dacht ik dat het een leuk idee zou zijn om een pagina van mijn dagboek te delen. Ik spring toen veel van hak op de tak. Omdat dat ook zo gata in mijn hooft. Ik typ alles wat er op dat moment ook omgaat in mijn hooft.  

Ben ik onrustig? Nog al! Ik verheugde me gister heel erg om weer lekker te gaan werken. Dat viel vandaag vies tegen. Voor 9uur had ik al een preek te pakken van mijn baas. Ze was behoorlijk arrogant tegen mij, ik kreeg alleen maar boze blikken en amper een woord er uit. Alleen maar wat ik fout deed. Ik heb mijn best gedaan om niet te laten merken dat het mij een beetje van mijn stuk bracht. Ik was echt boos en wou niks liever dan ontslag nemen. Ik was echt klaar met haar arrogante houding. Ik heb het niet gedaan. Puur omdat, hoe ik het ook bekijk ik heb mijn baan nodig. Niet alleen om straks mijn rekeningen te kunnen betalen. Maar ook omdat ik ja zei tegen een gezin. Het is niet alleen dat mijn vriend mij moet onderhouden maar ik wil hem ook kunnen onderhouden. Ik wil niet afhankelijk mijn handje ophouden. Ik wil zoveel mogelijk op eigen benen kunnen staan. Tuurlijk is het heerlijk om op je luie reet te blijven zitten en veilig onder iemands vleugels mee te kunnen liften. Maar het idee dat ik afhankelijk zou moeten zijn. Bij dat idee voel ik twee handen die mijn keel dicht knijpen. Maar ja ik ga ook niet naar mijn werk om vrienden te maken. Ik ga naar mijn werk om mij en mijn gezin te onderhouden. Oke het zou werk wel aangenamer maken. Maar met veel collega’s kan ik heel goed.

Samenleving.

Merk dat de maatschappij waar we in leven zwaar waardeloos is. Iedereen is nep. Neem als voor beeld twee collega’s heel aardig als ze bij elkaar zitten. Heb je ze alle bij een voor een bij je krijg je de ergste verhalen over elkaar te horen. Ik ben best wel benieuwt wat ze over mij zeggen. Ik ben nog geen maand verhuist. Ze kennen me in deze stad niet, en mijn verleden licht hier ook niet voor het oprapen. Op mijn werk ben ik best een gesloten boek. Ik heb het nooit over mijn verleden. Enkel over mijn gezin en zelf daarvan mogen ze niet alles weten. Maar dat de maatschappij verneukt is, en dat we niet eens normaal met onze medemensen durven om te gaan hoef ik niemand meer uit te leggen. Zelf een blinde kan het nog zien.

Van hak op de tak.  

Op mijn werk was het dus alleen maar gezeur (drama). Mijn vriend kwam me ophalen en toen hadden we nog meer drama. Morgen heeft hij een gesprek met die des betreffende hulp verlener. Waarom heb ik zoon naar onderbuik gevoel? Meestal heeft mijn onderbuik gelijk als het fout zit. Mijn manlief krijgt me elke keer zenuwachtig met het woord huwelijk. De eerste keer dat hij het uitsprak nadat we vrij waren gekomen. Toen was ik in de war ik dacht bij onze arrestatie dat hij een te harde klap tegen zijn achter hooft heeft gekregen. In mijn hooft gingen alle alarm bellen af. Mijn hersens zeiden me “spullen pakken enkele reis naar schuilbunker” mijn hart zij “kalm blijven deze crisis valt nog te overzien” Wat er gebeurde was: mijn hart schrok zo hard dat hij van gekkigheid me keel in schoot, mijn hart maakte spontaan een hardstyle beat. Ik kon een zwembad bij elkaar zweten van angst. Ik kon mij geen houding meer aan nemen. Ik dacht aan vluchten en vroeg mezelf af waar is de nootuitgang? Maar die waren ze vergeten mij te vertellen.

Huwelijk.

Om een lang verhaal kort te maken. We waren gearresteerd we zaten samen ongeveer 24 uur. Was heel gezellig en romantisch. Ons eerste nachtje hotel. We kwamen vrij de dag daarna zagen we elkaar pas. Binnen een kwartier zei hij “ik wil met je trouwen” Ik zweer het hij heeft een te harde klap gehad. Dat hij een relatie met me volhoud is al een wonder. Maar stiekem zou ik ook wel graag willen trouwen met hem. Doe eens lekker gek! Waarom niet we woonde eerst samen en daarna kwam de relatie. Maar het voelt goed. We vullen elkaar fijnloos aan. Hij zegt wel eens ben een man met veel problemen, ik ben alleen maar negatief, etc. Ja een sterke man met problemen die allemaal opgelost kunnen worden. Zolang hij maar laat zien dat hij wilt en zijn schouders er onder zet, Zal ik proberen te helpen waar ik helpen kan. Als ik iets kan doen wat binnen mijn macht ligt om voor hem wat druk en stres te minderen dan zal ik het altijd proberen. Ik dwaal af! En ga van hak op de tak. Dat komt omdat ik onrustig ben in mijn hooft. We hadden het overtrouwen. Hij zat me eerst bang te maken dat hij me tweede kerstdag zou vragen. Dus ik ben die hele dag op mijn hoede geweest. Hij heeft me niet gevraagd. Vandaag maakt hij de opmerking “het is best lastig om jou te vragen. Je wilt geen ring en je vraagt iemand met een ring. Moet ik je vragen met bloemen” manlief zolang je niet op je knieën gaat en gewoon je zelf blijft is het altijd goed. Ik wil geen ring ik heb een hekel aan sieraden. Voel ik me zo vast gebonden dat heeft met mijn verleden te maken. Ik kan dat gewoon niet. Geef mij maar tattoes. Stukken mooier. Nog een kleurplaatje er bij.

Inkt plaatje op de huid.

Ik wil op mijn rug op mijn rechter schouder een duivel vleugel en op mijn linker schouder een engel vleugel. Met een roos daar tussen in met de tekst LA FAMILIA. Op mijn onderbuik wil ik twee revolvers een met “I kill fore you” een met “i died fore you” of de tekst “i kill fore you till the bullet that is meant fore you kills me first. Excuus voor mijn slechte Engels. In zijn Nederlands, “ik moord voor jou tot de kogel die bedoelt is voor jou mij eerst dood”. Ik weet niet of ik de twee revolvers op mijn onderbuik wil of dat ik op elke onderarm een revolver wil.  

Blik op morgen.

Ik ben best benieuwt hoe het morgen op mijn werk gaat.  Ik moet het maar op mij laten afkomen. Ik ben stiekem wel een beetje bezorgt om mijn eigen gezondheid. De lichamelijke klachten nemen niet echt af. Ik ben nog steeds veel duizelig en misselijk. Het over geven is gestopt, maar de braak neigingen blijven. Ik ben van mening at het aan mijn spiraal ligt. Ik heb dat ding nu 1 jaar sinds ik dat ding heb is het een grote drama. Ik ben heel zenuwachtig om dat ding er uit te laten halen. Dan moet ik met de benen wijd. Ik kijk er heel erg tegen op. Ik wil helemaal geen enge dokter die tussen mijn benen zit te wroeten om dat ding er uit te halen. Maar als het om mijn gezondheid gaat moet ik leren die koppigheid aan de kant te zetten om even door de zure appel heen te bijten. Als ik het goed heb begrepen gaan ze mij morgen bij een huisarts in schrijven.

Socialiseren.

Ik ben nu een paar weken verhuist. Ik ben er achter gekomen wie echte vrienden zijn en wie niet. Bij heel veel is het uit het oog uit het hard. Dat heeft mij best wel geraakt hoe ik mij in sommige vriendinnen heb vergist. Ik vindt het wel lastig om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Hoe doe je zo iets? Waarom voelt het alsof ik altijd de eerste stappen moet zetten. Het zo ook eens fijn zijn als iemand anders de eerste stappen zou nemen. Maar ja als iedereen zo blijft denken neemt op een gegeven moment niemand meer stappen. Hoe kan ik nieuwe mensen ontmoeten? Ik werk veel. Als ik thuis ben komt het riedeltje van boodschappen doen, koken, afwassen, bij komen en bij kletsen op de bank en daarna ben je moe en wil je slapen. Ik zou aan de ene kant we weer op voetbal willen. Dat is altijd mijn uitlaatklep geweest. Maar ik heb der geen tijd meer voor. Misschien moet ik er eens tijd voor gaan maken? Maar bij mij werkt het niet zo goed als ik vast afspraken heb op vaste tijdstippen. Dan voelt het alsof mijn vrijheid op die afgesproken tijdstippen worden afgepakt. Dan ben ik niet meer zo vrij en flexibel omdat je altijd zit te kijken met de tijden die je moet trainen of een wedstrijd moet spelen. Je kan dan niet zeggen volgende week zaterdag gaan we winkelen schat, want de hele week werk je zaterdag heb je voetbal wedstrijd en zondag zijn de winkels dicht. Ik wil echt heel graag maar moet eerst goed nadenken voordat ik zomaar ergens inspring. Ik hoe van afwisseling. Daarom gaat het meestal ook mis als ik te lang bij een bedrijf werk. Dan heb ik geen uitdaging meer, dan begin ik mij te vervellen. Met als gevolg dat ik met tegen zin er heen ga en me best niet meer doe. Omdat ik toch geen uitdaging meer heb. Nu is mijn uitdaging om de proef periode te door komen en de opleiding die mijn werk mij aanbied binnen te slepen. 

dinsdag 27 december 2016

Kerst

27-12-2016 Kerst. 

De kerstdagen waren heel leuk. Het heeft me wel veel energie gekost.

Eerste kerstdag.

Eerste kerstdag had ik helemaal geen kerst gevoel de dag voelde gewoon als elke zondag. Ik heb alleen kaas stengels en cacao flapjes gemaakt. Ze zijn amper aangeraakt maar fijn, Er kan niet gezegd worden dat er niet genoeg eten was. Eerste kerstdag merkte ik veel van de zenuwen voor tweede kerstdag. s'avonds in bed kwamen de nachtmerries over mijn broer. Ik had weinig slaap kunnen vatten en heb ik veel lopen spoken. 

Therapie.

Met nachtmerries en herbelevingen heb ik leren omgaan in 5 jaar therapie. Groten deels heb ik therapie gehad over het Misbruik van mijn broer. Ook heb ik therapie gehad over mijn moeder/ thuissituatie, dat houd in: de ruzies tussen mij en mijn moeder, de blindheid van mijn moeder, hoe ik daar mee om moest gaan, hoe ik mezelf onder controle kon houden. Ik was snel agressief omdat ik in de knoop zat met mezelf, ik kon het niet opbrengen om met iedereen rekening te houden. Thuis kon ik iedereen wel achter het behang plakken. Ik heb therapie gehad voor verkeerde ex vriendjes en dat mannen vaak iets van mij wouden wat ik absoluut niet wou, wat de gevolgen daarvan waren. Ik heb therapie gehad voor dat ik mezelf niet de moeite waard vond. ook in therapie kwam het stukje van mijn vader voor. Dat ik hem mis, en dat ik hem niet dicht bij mij durf te laten komen. alles is met succes afgesloten. Ik heb alles grootstendeel  een plekje kunnen geven. Maar met de feestdagen heb ik altijd wat meer last gehad van mijn ptss. Mijn ptss is ontstaan door het misbruik van mijn broer. De nachtmerrie die ik had ging over de aller eerste keer dat mijn broer zijn daad deed. Het leek wel of de nachtmerrie niet wou stoppen. Ik had mijn ogen open maar ik hoorde en zag de beelden voorbij komen. Ik zie foto's van dat moment en ook korte filmpje. Ik hoor hoe mijn broer kreunde. Ik had mijn ogen open, ik sprong uit bed maar het bleef maar door gaan in mijn hooft. Op zoon momenten gaat er zoveel angst door mij heen. Dan heb ik het gevoel dat ik helemaal door draai. Die angst die ik toen had, toen het gebeurde die angst is dan helemaal terug. Ik heb dan een hekel aan mijn bed omdat ik niet wil liggen, en omdat mijn bed gekoppeld is aan het misbruik. Dat gebeurde ook altijd in bed. In therapie leerde ik er wel mee omgaan en hoe ik mezelf rustig kon houden. Hoe rustiger ik blijf hoe sneller het voorbij is. Maar probeer maar eens rustig te blijven als je misbruikt word of als de herbelevingen daarvan levens echt in je hooft opnieuw afspelen. Ik heb ademhaling technieken geleerd om te proberen ter voorkomen dat ik begin te hyperventileren. Ook de tip van een fijne plek heeft goed effect. Het is alleen moeilijk toe te passen. De oefening houd in dat je je ogen moet sluiten en moet denken aan een plek waar jij je prettig bij voelt. Voor mij is dat in een bos met een beekje, het is daar altijd herfst en de zon schijnt heerlijk warm. Er staat een blokhut met een kampvuur voor. Als ik daar aan denk ruik ik dennenbomen. Voor mij is het moeilijkste om mijn ogen dicht te doen. Door alle angst wil ik alles in de gaten houden in mijn omgeving. Hoe moet ik dat doen met mijn ogen dicht? Soms lukt het me om de moeilijke stap te zetten. Dan stap ik terug in bed kruip ik tegen mijn slapende vriend aan omhels ik hem leg ik mijn hoofd op zijn borstkas, en herhaal ik de zinnen in mijn hoofd "ik ben veilig nu" "nu gebeurt mij niks" het is allemaal oké" ik heb geluk dat mijn vriend een hele vaste slaper is. Ik weet dat ik bij mijn vriend veilig ben. uiteindelijk durf ik mijn ogen wel dicht te doen en de oefening een fijne plek toe te passen. Soms heeft het effect, soms niet. Als dat niet het geval is dat de oefening baad heeft dan maak ik een kopje thee en klik een sigaret en huil ik alles er uit. 

tweede kerstdag. 

Na een hele brakke nacht ging om half 6 de wekker. 7Uur zaten we al in de auto. We hebben nog even een pit stop gehouden bij mijn schoonmoeder. Daarna onze zoon opgehaald en vanuit daar naar mijn ouders. Tuurlijk kon er niet lang gewachten worden met de bult cadeau's. We deden eerst de helf van de bult uit pakken. Daarna hebben we met zijn alle (mijn zus, moeder, stiefvader, vriend en fantastisch zoon) gewandeld naar het oude hertenkamp. Zoonlief heeft de diertjes gevoerd. Ook hebben zoonlief, mijn vriend en mijn stiefvader nog even gevoetbald en gespeeld. Door de wind was het al snel koud buiten en zijn we weer naar huis gegaan. Toen moest de ander helft van de stapel cadeau's er ook aan geloven. Daarna ben ik met mijn zus de keuken in gegaan om het avond eten te maken. We hebben Calazone gemaakt, Thaise tomatensoep, Italiaanse pasta en Focasiä met gehakt vulling. Ik had iedereen als grote eter in geschat maar dat viel tegen. heel veel eten is nog over. Toen brak de tijd aan van slapen. Daar keek ik de hele dag tegen op. Om mijn ogen dicht te moeten doen en te liggen in bed. We hebben met zijn 3tjes op een luchtbed geslapen. Ik ben een paar keer wakker geschrokken Maar kon mezelf wel rustig houden. Dat moet ook wel met de kleine je wilt hem natuurlijk niet wakker maken. Ik had 's ochtends al dat het voor mij lang genoeg was geweest bij mijn ouders. Ik heb een hele leuk kerst gehad bij mijn ouders. de vragen die ik had, van de leegte die ik er vaarde elk jaar en het gemis, Mijn gezin (vriend en zoonlief) kunnen de leegte en gemis opvullen. Dat heeft mijn prachtige gezin wel bewezen. dat is het allermooiste kerstgeschenk geweest. mijn zus die altijd in haar eigen wereldje zat. Was er helemaal uit gekropen. oud & nieuw avond viert ze bij ons. Kijk er heel erg naar uit. De feestdagen is voor mij zijn altijd overleven. Wanneer de feestdagen arriveren loop ik met de vraag: hoe ga ik dit overleven? mijn antwoord vond ik elk jaar in de alcohol flessen. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar voor de fijne kerst dit jaar. Maar vergeten kan ik niet. vergeven gelukkig wel. Maar ik wist mezelf geen houding hier in te vinden. Omdat het allemaal nieuw is en dat ik dit helemaal niet gewend ben. Op tweede kerstdag net na het avond eten heb ik mijn stiefvader even buiten op een bank gezeten en een sigaretje gerookt. We hebben even gepraat dat ik het moeilijk vond en me geen houding wist te geven. Lichamelijk ga ik het uiten dat ik geestelijk moe ben. Mijn lichaam uit zich dat ik allerlei klachten, buikpijn, spierpijn, duizelig. Ook heb ik totaal geen eetlust. Ik moet mezelf echt dwingen te kauwen en te slikken. Ik eet niet veel maar doe wel mijn best om voldoende te eten. 

Hoe nu verder.

ik ga afronden met mijn verslag over kerst. Ik heb net buiten gerookt met mijn vriend en even er over gehad en dat ik ook wel beetje op ben. Ik doe mijn best om te werken aan een band met mijn moeder. Onze zoon ziet mijn ouders nu voor het eerst en dat heeft al heel veel inpecten. Dat moet ze ook eens begrijpen. Zij kan haar kleinzoon wel razend interessant vinden. Maar voor hem is het allemaal nog eng en wennen. Hij zit ook met zichzelf van welke houding moet ik aannemen. Laat hem toch lekker op de tablet zijn spelletje doen en lekker spelen met papa. Ze moet zich niet zo opdringen. Ik snap het volkomen van haar. Maar ze moet zich ook in haar kleinzoon verplaatsen. En dan kan ze wel een houding aannemen dat ze op haar teentjes is getrapt omdat ik haar daar op aanspreek. Maar het is ook haar blindheid waar ze mee worstelt. En als je meer als 40 jaar hebt kunnen zien en dan blind wordt zal het ook altijd moeilijk blijven en snap ik het dat je het niet kunt accepteren. Maar je moet ook op een gegeven moment de knop omgooien. Nu klaar en we gaan door. Ik worstel zelf ook nog vaak zat met mijn ptss. dus begrip is er zat. nu gaan we terug rijden. Zoonlief terug naar mama brengen en dan moeten mijn vriend en ik ook naar huis. 
   

zaterdag 24 december 2016

kerst

24-12-2016.

Kerst.

Ik ga dit jaar voor het eerst na een hele lange tijd. Kerst bij mijn ouders vieren. Ik kijk er best wel naar uit. Ik heb altijd een leegte ervaart. Ik miste en warme familie en een warm thuis. Toen ik thuis woonde was dat er grotendeels niet. Tenminste niet hoe ik het beleefde.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 jaar was. Tot mijn 10 de heb ik bij mijn vader gewoond. Door de gebeurtenissen met mijn broer, koos ik er voor om veiligheid bij mijn moeder te zoeken. Mijn broer verhuisde toen mee. In het begin ging het gewoon goed tussen mij en mijn moeder en stiefvader. Ik en mijn stiefvader waren twee handen op een buik. Hij was meer mijn vader dan mijn biologische vader. Door de misbruik van mijn broer en de geestelijke gevolgen daarvan. Begon ik mij van iedereen te vervreemde. Het is heel makkelijk om de schuld in de schoenen van een ander te schuiven. Eerder zou ik zeggen me ouders hebben nooit naar mij om gekeken. En ga zo maar door. Maar ik wil eerst naar mezelf kijken. Ik heb iedereen van me afgestoten die dicht bij me stond. Ik trok ze niet. Ik wou geen liefde voelen. En mijn ouders hebben hun fouten gemaakt. Dat heb ik ook, moeten we daar zolang over bekvechten?

Hoe ik hier zelf in stond.
Ik ben ook ver van een heilig boontje. Door de slapeloosheid, geen eigenwaarde meer, mijn depressie. Wou ik niet meer leven. Ik wou de oorlog niet meer in mijn hoofd. Ik voelde mij vies. Ik voelde mij als oud vuilnis aan de kant gedumpt. Ik droeg voortdurend mijn masker. Ik haatten de feestdagen, het vrolijke gebeuren. Ik haatten dat ik voortdurend mijn masker moest dragen. Om mensen niet te laten zien hoe kapot ik was. Ik voelde me dood van binnen. Ik wou niks meer voelen. Omdat iedereen gelukkig leek en vrolijk was en ik dat niet kon opbrengen voelde ik mij heel eenzaam. Ik voelde mij door niemand gehoord of begrepen. Ik voelde mij onzichtbaar en of niemand om mij gaf. Ik duwde mijn ouders het hardst van mij af omdat ze gelinkt stonden aan mijn broer. Mijn vader moet het om die reden nu nog het hardst ontgelden. 

Stiefvader & stiefmoeder.
Mijn stiefvader en stiefmoeder heb ik wel altijd kunnen luchten. Omdat ze niet aan mijn broer gelinkt staan. Ik heb ik heel veel respect voor ze en nu nog. Nu ik zelf een stiefzoon heb van mijn vriend. Zijn zoon voelt aan als mijn eigen kind. Ik was zo bang, in het begin durfde amper tegen hem te praten. Ik was bang dat ik iets fout zou kunnen doen. Of dat hij me hartstikke stom vond. Ik was ook heel onzeker. Ik heb wel eens gesprekken gehad met mijn stiefvader hoe hij dit heeft ervaren toen hij mij, mijn zus en mijn broer in handen kreeg. Hij vond het in begin ook heel eng. Maar mijn stiefvader/ mijn stiefmoeder kozen ervoor om ouderschap over mij te nemen. Terwijl wij vreemde waren van elkaar. Ze hebben door zoveel ellende gemoeten die ik veroorzaakte. En nog staan ze achter mij. Ik ben 17 jaar ik heb mijn vriend leren kennen op de woongroep waar we toen woonden. Er was gelijk een vonk tussen ons. Ik heb heel veel moeten nadenken. Vanaf het begin was het voor mij duidelijk. Zijn zoontje hoort bij ons gezin. Ik oefende vaak in mijn hooft hoe ik moest comminuseren met onze zoon. Ik was steeds te onzeker. Het eerste gesprek wat ik met onze zoon voerde was de vraag wil je een ontbijtje? En bracht ik hem ontbijt op bed. Nou ja kort en krachtig. Ik vindt het nu nog steeds heel eng maar dat komt omdat ik zelf te onzeker ben. Mijn minderwaardigheid complex zit me in de weg.

Nieuwsgierig.
Ik ben benieuwt nu ik 2jaar uit huis ben hoe ik en mijn moeder en stiefvader naar elkaar zijn gegroeid. Ik heb in de 2jaar veel aan mezelf gewerkt. En ik ben een heel ander mens geworden. Dankzij de 10 geboden die ik heb aangehouden toen ik uit huis ging. Ik voelde toen ik uit huis ging heel veel haat naar mijn ouders. Alle haat is weg. Ik wou toen der tijd geen contact meer met mijn ouders. Ik heb de deur pas open gezet voor ze toen mijn stiefvader opgenomen werd, in het ziekenhuis in Amsterdam. Hij lach toen op sterven. Hij was opgenomen voor leukemie. Ik was zo bang dat hij mij zou verlaten. Ik had hem vroeger altijd nodig en nu nog steeds. Ook al heb ik hem van mij afgeduwd, en kon ik hem moeilijk verdragen. De angst om mijn stiefvader te verliezen zal ik niet snel vergeten. Mijn stiefvader is zo goed als genezen. Maar hij heet een periode gehad dat hij het leven niet meer zo zag zitten. Ik kan nog niet zo goed omschrijven wat dat met mij heeft gedaan. Mijn ouders hebben hun fouten gemaakt net als ik. Maar ik heb veel respect voor ze. Ik geloof er in dat ze altijd hun best hebben gedaan om het goeden voor mij te doen. Ook al zag ik dat toen niet in. Of wou ik het niet in zien. Daar ben ik nog niet over uit. 

Ik en mijn vriend maken het kerstdiner. Voor gerecht: Thaise tomaten soep met Calazone, hoofdgerecht: Italiaanse pasta met zalm en focasia brood met gehakt, dessert: France cheececake trifle. Daarnaast nog wat losse hapjes. 

Ik ben zo gelukkig met mijn gezin. Na dat ik het zoontje van mijn vriend voor de 2de keer had gezien was ik al verkocht. Ik miste hem ook als hij niet bij ons was. Hij maakt ons gezin echt compleet. Dit wordt onze eerste kerst samen met zijn drietjes. En dan ook als kerst wonder ga ik weer na lange tijd bij mijn moeder en stiefvader kerst vieren. Mijn zus is er dan ook bij. Mijn zus heeft een autistische stoornis en toen we thuis woonde hadden we totaal geen band. Ik snapte haar wereld niet en mijn zus had ook haar aandacht nodig. Mijn moeder was blind en die eiste ook veel zorg en aandacht. Ik kamde met mijn PTSS en de geestelijke schaadden. Mijn stiefvader zat er tussen in en vluchten elke avond in de schuur om het gezeur van de drie teefen te ontlopen. Mijn moeder en mijn zus hebben in het begin een periode gehad dat ze flink botste. Toen der tijd trok ik me nog veel terug. Ik en mijn zus begonnen daarna te botsen en vlogen elkaar in de haren. En daarna vlogen mijn moeder en ik elkaar continue in de haren. Dit is hoe ik het heb ervaren en mijn stiefvader die continue de schuur in vluchten. Ik had het zelfde gedaan. 

Ons gezin is 2 jaar geleden uit elkaar gevallen. Ik ben vrijwillig op mijn 15e uit huis gegaan. Kort daarna gingen mijn ouders verhuizen waardoor mijn zus ook niet thuis kon blijven wonen, zij is ook begeleid wonen gegaan. Ik vindt het best wel mooi dat we dus met kerst bij elkaar komen. Ik ben vooral nieuwsgierig hoe de feestdagen nu voor mij zijn met familie. Ik heb 2 jaar kei hard gewerkt aan mezelf. En nu nog deal ik met de problematiek die vanuit mijn jeugd is ontstaan. Voel ik nog steeds een leegte? Waarvan ik altijd dacht dat die niet te vullen was. Voel ik me nog steeds onzichtbaar? Wordt dit een kerst waar ik 17 jaar op heb gewacht? Kan ik ook oprecht gelukkig kan zijn dit jaar?

Hoe sta ik er zelf in.

Het doet emotioneel heel veel met mij. Tijdens de voorbereidingen met kerst heb ik wel traantjes van geluk gelaten net voor het slapen gaan. Ik heb op mijn 13e de emotie knop uit gedrukt. Ik wou niks meer voelen. Ik voelde alleen nog maar pijn, haat, verdriet, eenzaamheid, gemis. Ik at het als mijn ontbijt. Ik wil niet meer teveel in het verleden hangen. Ik heb er voor gekozen om het boek dicht te klappen. Sommige dingen ben ik totaal niet mee eens hoe mijn ouders het hebben aanpakt. Maar ik leg me der bij neer. We maakte een nieuwe start. Ik heb alle haat gevoelens verdooft met de gedachten ze hebben altijd hun best proberen te doen. En ik was ook alles behalve makkelijk. Het was ook de thuis situatie. Vier zorg vragende die niet met hun eigen problematiek konden omgaan maar tegelijkertijd wel met de problematiek moesten dealen van de rest van het gezin. Dat lukt niet. Ik denk dat het nu wel lukt. We hebben allemaal aan ons problematiek kunnen werken. En staan sterker in onze schoenen wat onze problematiek betreft. Dan heb ik ook meer ruimte om iemand anders te kunnen helpen met zijn problematiek. Ik voel met deze dagen heel veel gemis naar mijn vader. Maar ik durf hem op geen enkele mogelijkheid dicht bij mij te laten komen op emotioneel vlak of geestelijk vlak. Ik probeer er heel hard aan te werken ik wil mijn eigen vader ook gewoon in mijn leven. Alleen lukt het mij niet om hem toe te laten. Maar ik heb wel heel veel liefde en respect voor mijn vader. Ik denk dat het me nooit gaat lukken om mijn vader onder ogen te komen zonder te verwijten wat er tussen mij en mijn broer is gebeurt.          

vrijdag 23 december 2016

Mijn eerste blog bericht.

23-12-2016


Ik vind het een stuk fijner om mijn dagboek op een laptop bij te houden dan in een schrift of boek. Typen staat me meer aan. En mijn eigen handschrift valt vaak niet te lezen. Is ook een stuk makkelijker zo blijven geheimen geheim. Eigenlijk was mijn idee om een boek van mijn levens verhaal te schrijven. Niet omdat ik denk dat mijn verhaal zo uniek is. of omdat ik denk dat ik een inspirerend verhaal heb, het is een brok ellende wat mij heeft gemaakt tot de sterke vrouw die ik nu ben. Ik wil meer een boek schrijven omdat het voor mij een uitdaging is. Ik vind het heel moeilijk om mijn verhaal of gedachtes te delen omdat er een groot schaamtebeeld bij komt kijken. Het is meer dat ik me voor een groot gedeelte bloot moet leggen wat denken mensen ervan. Ik ben in mijn verleden vaak niet serieus genomen en er werd ook vaak lacherig om gedaan. Er komt hulp uit een hele onverwachte hoek. Toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders had ik het in mijn hooft om een blog te beginnen. Maar deze a computer techneut is al blij als hij de aan knop kan vinden. Het is er dus nooit van gekomen en misschien dat het er vanavond wel er wat van komt. Toen ik 14 jaar was en echt serieus begon met schrijven ging er een wereld voor mij open. Ik kon mezelf ontdekken. Wie was ik? wat wou ik worden? Wat waren mijn doelen? Hoe ga ik ze bereiken? Ik was zo nieuwsgierig. 

Ik zo bang voor de toekomst. Ik moest altijd duidelijkheid hebben. Weten wat mij te wachten stond. Ik kon toentertijd niet omgaan met onduidelijkheden. Ik liep altijd overal voor weg en mijn grootste hobby was om voor struisvogel te spelen. Het liefst stak ik dag en nacht me kop onder het zand. Als ik mijn problemen niet zag en al mijn ellenden, dan was het er ook niet voor mijn gevoel. Altijd kwam ik mezelf tegen en toch leerde ik het maar niet af. Dat heb ik pas sinds iets langer als 6 maand afgeleerd. Ik kon het altijd wel op papier uit stippelen hoe en wat ik ging doen met mijn probleem. Maar de praktijk was enkel nooit een succes. Soms heb ik daar nog moeite mee. Problemen (obstakels) moet je zien als een dolle rodeo stier, je moet je verstand op nul gooien er op af met je dwaze kop. Spring op de rug van de stier, grijp het bij de horens, probeer de stier te sturen de kant op die jij wilt en kijk maar hoelang je blijft zitten. En tuurlijk val je een paar keer hard van de rug af. Maar je hebt altijd zelf in de hand blijf je dan bij de pakken neer zitten bij elke tegenslag. Of kijk je je angst recht in de ogen aan en zeg je “wat wil jij dan?” Het is altijd makkelijk om te zeggen. Het heeft me jaren gekost om dit in de praktijk te doen. Ik ben vaak heel hard op mijn muil gegaan. En dat ga ik nu nog steeds. Dat zal ik ook altijd blijven doen. Het leven is niet anders dan met vallen en opstaan. Maar wie niet waagt wie niet wint toch?  Wat zijn nou angsten? Ben je bang om te falen? Ben je bang om te vallen? Ben je bang om uitgelachen te worden? Of dat mensen spottend zeggen “ik zei toch jou lukt dat nooit” laat mensen maar zo praten, gebruik dat als je motivatie om ze te laten zien dat jij dat wel kunt. Laat ze lachen, aan het einde van de rit lach jij ze harden uit omdat het jou uiteindelijk wel is gelukt. En kan je trots in de spiegel kijken met de woorden dit heb ik bereikt, ik heb hiervoor gevochten. Mij krijg je niet klein. Ik kan een boek vol schrijven met namen van mensen die mij klein wouden krijgen en het is er geen een gelukt. Kom maar met je onzin, schelt me uit, lach me uit, bespot me maar, kom maar op met je bullshit. Ik vind de onzin die uit je mond komt vallen heerlijk. Ik geniet er alleen maar van. Juist jou onzin geeft mij de motivatie dat ik aan het eind van mijn redeoritje weer sterker ben geworden. En dat ik altijd zal winnen. Al val ik van de stier en ga ik nog zo hard onderuit. Maakt het mij toch de winnaar. Want ik ben mijn obstakel of mijn angst niet uit de weg gegaan. Ik heb mijn kop niet in het zant gestoken, daarmee heb ik al voor een gedeelte gewonnen. Want dat is mijn grootste drempel. Soms win je soms verlies je. Deelnemen is altijd het belangrijkst.