28-12-2016 Dagboek. - we gaan van hak op de tak.
ik schrijf elke dag van mij af. Ik hou in word mijn dagboek bij. Vandaag dacht ik dat het een leuk idee zou zijn om een pagina van mijn dagboek te delen. Ik spring toen veel van hak op de tak. Omdat dat ook zo gata in mijn hooft. Ik typ alles wat er op dat moment ook omgaat in mijn hooft.
Ben ik onrustig? Nog
al! Ik verheugde me gister heel erg om weer lekker te gaan werken. Dat viel
vandaag vies tegen. Voor 9uur had ik al een preek te pakken van mijn baas. Ze
was behoorlijk arrogant tegen mij, ik kreeg alleen maar boze blikken en amper
een woord er uit. Alleen maar wat ik fout deed. Ik heb mijn best gedaan om niet
te laten merken dat het mij een beetje van mijn stuk bracht. Ik was echt boos
en wou niks liever dan ontslag nemen. Ik was echt klaar met haar arrogante houding.
Ik heb het niet gedaan. Puur omdat, hoe ik het ook bekijk ik heb mijn baan
nodig. Niet alleen om straks mijn rekeningen te kunnen betalen. Maar ook omdat
ik ja zei tegen een gezin. Het is niet alleen dat mijn vriend mij moet
onderhouden maar ik wil hem ook kunnen onderhouden. Ik wil niet afhankelijk
mijn handje ophouden. Ik wil zoveel mogelijk op eigen benen kunnen staan. Tuurlijk
is het heerlijk om op je luie reet te blijven zitten en veilig onder iemands
vleugels mee te kunnen liften. Maar het idee dat ik afhankelijk zou moeten
zijn. Bij dat idee voel ik twee handen die mijn keel dicht knijpen. Maar ja ik
ga ook niet naar mijn werk om vrienden te maken. Ik ga naar mijn werk om mij en
mijn gezin te onderhouden. Oke het zou werk wel aangenamer maken. Maar met veel
collega’s kan ik heel goed.
Samenleving.
Merk dat de
maatschappij waar we in leven zwaar waardeloos is. Iedereen is nep. Neem als
voor beeld twee collega’s heel aardig als ze bij elkaar zitten. Heb je ze alle bij
een voor een bij je krijg je de ergste verhalen over elkaar te horen. Ik ben
best wel benieuwt wat ze over mij zeggen. Ik ben nog geen maand verhuist. Ze
kennen me in deze stad niet, en mijn verleden licht hier ook niet voor het
oprapen. Op mijn werk ben ik best een gesloten boek. Ik heb het nooit over mijn
verleden. Enkel over mijn gezin en zelf daarvan mogen ze niet alles weten. Maar
dat de maatschappij verneukt is, en dat we niet eens normaal met onze
medemensen durven om te gaan hoef ik niemand meer uit te leggen. Zelf een blinde
kan het nog zien.
Van hak op de tak.
Op mijn werk was het dus alleen maar gezeur
(drama). Mijn vriend kwam me ophalen en toen hadden we nog meer drama. Morgen
heeft hij een gesprek met die des betreffende hulp verlener. Waarom heb ik zoon
naar onderbuik gevoel? Meestal heeft mijn onderbuik gelijk als het fout zit.
Mijn manlief krijgt me elke keer zenuwachtig met het woord huwelijk. De eerste
keer dat hij het uitsprak nadat we vrij waren gekomen. Toen was ik in de war ik
dacht bij onze arrestatie dat hij een te harde klap tegen zijn achter hooft heeft
gekregen. In mijn hooft gingen alle alarm bellen af. Mijn hersens zeiden me “spullen
pakken enkele reis naar schuilbunker” mijn hart zij “kalm blijven deze crisis
valt nog te overzien” Wat er gebeurde was: mijn hart schrok zo hard dat hij van
gekkigheid me keel in schoot, mijn hart maakte spontaan een hardstyle beat. Ik kon
een zwembad bij elkaar zweten van angst. Ik kon mij geen houding meer aan
nemen. Ik dacht aan vluchten en vroeg mezelf af waar is de nootuitgang? Maar die
waren ze vergeten mij te vertellen.
Huwelijk.
Om een lang verhaal
kort te maken. We waren gearresteerd we zaten samen ongeveer 24 uur. Was heel
gezellig en romantisch. Ons eerste nachtje hotel. We kwamen vrij de dag daarna
zagen we elkaar pas. Binnen een kwartier zei hij “ik wil met je trouwen” Ik
zweer het hij heeft een te harde klap gehad. Dat hij een relatie met me volhoud
is al een wonder. Maar stiekem zou ik ook wel graag willen trouwen met hem. Doe
eens lekker gek! Waarom niet we woonde eerst samen en daarna kwam de relatie.
Maar het voelt goed. We vullen elkaar fijnloos aan. Hij zegt wel eens ben een
man met veel problemen, ik ben alleen maar negatief, etc. Ja een sterke man met
problemen die allemaal opgelost kunnen worden. Zolang hij maar laat zien dat
hij wilt en zijn schouders er onder zet, Zal ik proberen te helpen waar ik
helpen kan. Als ik iets kan doen wat binnen mijn macht ligt om voor hem wat
druk en stres te minderen dan zal ik het altijd proberen. Ik dwaal af! En ga
van hak op de tak. Dat komt omdat ik onrustig ben in mijn hooft. We hadden het
overtrouwen. Hij zat me eerst bang te maken dat hij me tweede kerstdag zou
vragen. Dus ik ben die hele dag op mijn hoede geweest. Hij heeft me niet
gevraagd. Vandaag maakt hij de opmerking “het is best lastig om jou te vragen. Je
wilt geen ring en je vraagt iemand met een ring. Moet ik je vragen met bloemen”
manlief zolang je niet op je knieën gaat en gewoon je zelf blijft is het altijd
goed. Ik wil geen ring ik heb een hekel aan sieraden. Voel ik me zo vast
gebonden dat heeft met mijn verleden te maken. Ik kan dat gewoon niet. Geef mij
maar tattoes. Stukken mooier. Nog een kleurplaatje er bij.
Inkt plaatje op de huid.
Ik wil op mijn rug
op mijn rechter schouder een duivel vleugel en op mijn linker schouder een
engel vleugel. Met een roos daar tussen in met de tekst LA FAMILIA. Op mijn
onderbuik wil ik twee revolvers een met “I kill fore you” een met “i died fore
you” of de tekst “i kill fore you till the bullet that is meant fore you kills
me first. Excuus voor mijn slechte Engels. In zijn Nederlands, “ik moord voor
jou tot de kogel die bedoelt is voor jou mij eerst dood”. Ik weet niet of ik de
twee revolvers op mijn onderbuik wil of dat ik op elke onderarm een revolver
wil.
Blik op morgen.
Ik ben best benieuwt
hoe het morgen op mijn werk gaat. Ik moet
het maar op mij laten afkomen. Ik ben stiekem wel een beetje bezorgt om mijn eigen
gezondheid. De lichamelijke klachten nemen niet echt af. Ik ben nog steeds veel
duizelig en misselijk. Het over geven is gestopt, maar de braak neigingen
blijven. Ik ben van mening at het aan mijn spiraal ligt. Ik heb dat ding nu 1
jaar sinds ik dat ding heb is het een grote drama. Ik ben heel zenuwachtig om
dat ding er uit te laten halen. Dan moet ik met de benen wijd. Ik kijk er heel
erg tegen op. Ik wil helemaal geen enge dokter die tussen mijn benen zit te
wroeten om dat ding er uit te halen. Maar als het om mijn gezondheid gaat moet
ik leren die koppigheid aan de kant te zetten om even door de zure appel heen
te bijten. Als ik het goed heb begrepen gaan ze mij morgen bij een huisarts in
schrijven.
Socialiseren.
Ik ben nu een paar
weken verhuist. Ik ben er achter gekomen wie echte vrienden zijn en wie niet.
Bij heel veel is het uit het oog uit het hard. Dat heeft mij best wel geraakt
hoe ik mij in sommige vriendinnen heb vergist. Ik vindt het wel lastig om
nieuwe vriendschappen op te bouwen. Hoe doe je zo iets? Waarom voelt het alsof
ik altijd de eerste stappen moet zetten. Het zo ook eens fijn zijn als iemand
anders de eerste stappen zou nemen. Maar ja als iedereen zo blijft denken neemt
op een gegeven moment niemand meer stappen. Hoe kan ik nieuwe mensen ontmoeten?
Ik werk veel. Als ik thuis ben komt het riedeltje van boodschappen doen, koken,
afwassen, bij komen en bij kletsen op de bank en daarna ben je moe en wil je
slapen. Ik zou aan de ene kant we weer op voetbal willen. Dat is altijd mijn
uitlaatklep geweest. Maar ik heb der geen tijd meer voor. Misschien moet ik er
eens tijd voor gaan maken? Maar bij mij werkt het niet zo goed als ik vast
afspraken heb op vaste tijdstippen. Dan voelt het alsof mijn vrijheid op die
afgesproken tijdstippen worden afgepakt. Dan ben ik niet meer zo vrij en
flexibel omdat je altijd zit te kijken met de tijden die je moet trainen of een
wedstrijd moet spelen. Je kan dan niet zeggen volgende week zaterdag gaan we
winkelen schat, want de hele week werk je zaterdag heb je voetbal wedstrijd en
zondag zijn de winkels dicht. Ik wil echt heel graag maar moet eerst goed
nadenken voordat ik zomaar ergens inspring. Ik hoe van afwisseling. Daarom gaat
het meestal ook mis als ik te lang bij een bedrijf werk. Dan heb ik geen
uitdaging meer, dan begin ik mij te vervellen. Met als gevolg dat ik met tegen
zin er heen ga en me best niet meer doe. Omdat ik toch geen uitdaging meer heb.
Nu is mijn uitdaging om de proef periode te door komen en de opleiding die mijn
werk mij aanbied binnen te slepen.