kerst

24-12-2016.

Kerst.

Ik ga dit jaar voor het eerst na een hele lange tijd. Kerst bij mijn ouders vieren. Ik kijk er best wel naar uit. Ik heb altijd een leegte ervaart. Ik miste en warme familie en een warm thuis. Toen ik thuis woonde was dat er grotendeels niet. Tenminste niet hoe ik het beleefde.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 jaar was. Tot mijn 10 ^de heb ik bij mijn vader gewoond. Door de gebeurtenissen met mijn broer, koos ik er voor om veiligheid bij mijn moeder te zoeken. Mijn broer verhuisde toen mee. In het begin ging het gewoon goed tussen mij en mijn moeder en stiefvader. Ik en mijn stiefvader waren twee handen op een buik. Hij was meer mijn vader dan mijn biologische vader. Door de misbruik van mijn broer en de geestelijke gevolgen daarvan. Begon ik mij van iedereen te vervreemde. Het is heel makkelijk om de schuld in de schoenen van een ander te schuiven. Eerder zou ik zeggen me ouders hebben nooit naar mij om gekeken. En ga zo maar door. Maar ik wil eerst naar mezelf kijken. Ik heb iedereen van me afgestoten die dicht bij me stond. Ik trok ze niet. Ik wou geen liefde voelen. En mijn ouders hebben hun fouten gemaakt. Dat heb ik ook, moeten we daar zolang over bekvechten?

Hoe ik hier zelf in stond.

Ik ben ook ver van een heilig boontje. Door de slapeloosheid, geen eigenwaarde meer, mijn depressie. Wou ik niet meer leven. Ik wou de oorlog niet meer in mijn hoofd. Ik voelde mij vies. Ik voelde mij als oud vuilnis aan de kant gedumpt. Ik droeg voortdurend mijn masker. Ik haatten de feestdagen, het vrolijke gebeuren. Ik haatten dat ik voortdurend mijn masker moest dragen. Om mensen niet te laten zien hoe kapot ik was. Ik voelde me dood van binnen. Ik wou niks meer voelen. Omdat iedereen gelukkig leek en vrolijk was en ik dat niet kon opbrengen voelde ik mij heel eenzaam. Ik voelde mij door niemand gehoord of begrepen. Ik voelde mij onzichtbaar en of niemand om mij gaf. Ik duwde mijn ouders het hardst van mij af omdat ze gelinkt stonden aan mijn broer. Mijn vader moet het om die reden nu nog het hardst ontgelden. 

Stiefvader & stiefmoeder.

Mijn stiefvader en stiefmoeder heb ik wel altijd kunnen luchten. Omdat ze niet aan mijn broer gelinkt staan. Ik heb ik heel veel respect voor ze en nu nog. Nu ik zelf een stiefzoon heb van mijn vriend. Zijn zoon voelt aan als mijn eigen kind. Ik was zo bang, in het begin durfde amper tegen hem te praten. Ik was bang dat ik iets fout zou kunnen doen. Of dat hij me hartstikke stom vond. Ik was ook heel onzeker. Ik heb wel eens gesprekken gehad met mijn stiefvader hoe hij dit heeft ervaren toen hij mij, mijn zus en mijn broer in handen kreeg. Hij vond het in begin ook heel eng. Maar mijn stiefvader/ mijn stiefmoeder kozen ervoor om ouderschap over mij te nemen. Terwijl wij vreemde waren van elkaar. Ze hebben door zoveel ellende gemoeten die ik veroorzaakte. En nog staan ze achter mij. Ik ben 17 jaar ik heb mijn vriend leren kennen op de woongroep waar we toen woonden. Er was gelijk een vonk tussen ons. Ik heb heel veel moeten nadenken. Vanaf het begin was het voor mij duidelijk. Zijn zoontje hoort bij ons gezin. Ik oefende vaak in mijn hooft hoe ik moest comminuseren met onze zoon. Ik was steeds te onzeker. Het eerste gesprek wat ik met onze zoon voerde was de vraag wil je een ontbijtje? En bracht ik hem ontbijt op bed. Nou ja kort en krachtig. Ik vindt het nu nog steeds heel eng maar dat komt omdat ik zelf te onzeker ben. Mijn minderwaardigheid complex zit me in de weg.

Nieuwsgierig.

Ik ben benieuwt nu ik 2jaar uit huis ben hoe ik en mijn moeder en stiefvader naar elkaar zijn gegroeid. Ik heb in de 2jaar veel aan mezelf gewerkt. En ik ben een heel ander mens geworden. Dankzij de 10 geboden die ik heb aangehouden toen ik uit huis ging. Ik voelde toen ik uit huis ging heel veel haat naar mijn ouders. Alle haat is weg. Ik wou toen der tijd geen contact meer met mijn ouders. Ik heb de deur pas open gezet voor ze toen mijn stiefvader opgenomen werd, in het ziekenhuis in Amsterdam. Hij lach toen op sterven. Hij was opgenomen voor leukemie. Ik was zo bang dat hij mij zou verlaten. Ik had hem vroeger altijd nodig en nu nog steeds. Ook al heb ik hem van mij afgeduwd, en kon ik hem moeilijk verdragen. De angst om mijn stiefvader te verliezen zal ik niet snel vergeten. Mijn stiefvader is zo goed als genezen. Maar hij heet een periode gehad dat hij het leven niet meer zo zag zitten. Ik kan nog niet zo goed omschrijven wat dat met mij heeft gedaan. Mijn ouders hebben hun fouten gemaakt net als ik. Maar ik heb veel respect voor ze. Ik geloof er in dat ze altijd hun best hebben gedaan om het goeden voor mij te doen. Ook al zag ik dat toen niet in. Of wou ik het niet in zien. Daar ben ik nog niet over uit. 

Ik en mijn vriend maken het kerstdiner. Voor gerecht: Thaise tomaten soep met Calazone, hoofdgerecht: Italiaanse pasta met zalm en focasia brood met gehakt, dessert: France cheececake trifle. Daarnaast nog wat losse hapjes. 

Ik ben zo gelukkig met mijn gezin. Na dat ik het zoontje van mijn vriend voor de 2^de keer had gezien was ik al verkocht. Ik miste hem ook als hij niet bij ons was. Hij maakt ons gezin echt compleet. Dit wordt onze eerste kerst samen met zijn drietjes. En dan ook als kerst wonder ga ik weer na lange tijd bij mijn moeder en stiefvader kerst vieren. Mijn zus is er dan ook bij. Mijn zus heeft een autistische stoornis en toen we thuis woonde hadden we totaal geen band. Ik snapte haar wereld niet en mijn zus had ook haar aandacht nodig. Mijn moeder was blind en die eiste ook veel zorg en aandacht. Ik kamde met mijn PTSS en de geestelijke schaadden. Mijn stiefvader zat er tussen in en vluchten elke avond in de schuur om het gezeur van de drie teefen te ontlopen. Mijn moeder en mijn zus hebben in het begin een periode gehad dat ze flink botste. Toen der tijd trok ik me nog veel terug. Ik en mijn zus begonnen daarna te botsen en vlogen elkaar in de haren. En daarna vlogen mijn moeder en ik elkaar continue in de haren. Dit is hoe ik het heb ervaren en mijn stiefvader die continue de schuur in vluchten. Ik had het zelfde gedaan. 

Ons gezin is 2 jaar geleden uit elkaar gevallen. Ik ben vrijwillig op mijn 15^e uit huis gegaan. Kort daarna gingen mijn ouders verhuizen waardoor mijn zus ook niet thuis kon blijven wonen, zij is ook begeleid wonen gegaan. Ik vindt het best wel mooi dat we dus met kerst bij elkaar komen. Ik ben vooral nieuwsgierig hoe de feestdagen nu voor mij zijn met familie. Ik heb 2 jaar kei hard gewerkt aan mezelf. En nu nog deal ik met de problematiek die vanuit mijn jeugd is ontstaan. Voel ik nog steeds een leegte? Waarvan ik altijd dacht dat die niet te vullen was. Voel ik me nog steeds onzichtbaar? Wordt dit een kerst waar ik 17 jaar op heb gewacht? Kan ik ook oprecht gelukkig kan zijn dit jaar?

Hoe sta ik er zelf in.

Het doet emotioneel heel veel met mij. Tijdens de voorbereidingen met kerst heb ik wel traantjes van geluk gelaten net voor het slapen gaan. Ik heb op mijn 13^e de emotie knop uit gedrukt. Ik wou niks meer voelen. Ik voelde alleen nog maar pijn, haat, verdriet, eenzaamheid, gemis. Ik at het als mijn ontbijt. Ik wil niet meer teveel in het verleden hangen. Ik heb er voor gekozen om het boek dicht te klappen. Sommige dingen ben ik totaal niet mee eens hoe mijn ouders het hebben aanpakt. Maar ik leg me der bij neer. We maakte een nieuwe start. Ik heb alle haat gevoelens verdooft met de gedachten ze hebben altijd hun best proberen te doen. En ik was ook alles behalve makkelijk. Het was ook de thuis situatie. Vier zorg vragende die niet met hun eigen problematiek konden omgaan maar tegelijkertijd wel met de problematiek moesten dealen van de rest van het gezin. Dat lukt niet. Ik denk dat het nu wel lukt. We hebben allemaal aan ons problematiek kunnen werken. En staan sterker in onze schoenen wat onze problematiek betreft. Dan heb ik ook meer ruimte om iemand anders te kunnen helpen met zijn problematiek. Ik voel met deze dagen heel veel gemis naar mijn vader. Maar ik durf hem op geen enkele mogelijkheid dicht bij mij te laten komen op emotioneel vlak of geestelijk vlak. Ik probeer er heel hard aan te werken ik wil mijn eigen vader ook gewoon in mijn leven. Alleen lukt het mij niet om hem toe te laten. Maar ik heb wel heel veel liefde en respect voor mijn vader. Ik denk dat het me nooit gaat lukken om mijn vader onder ogen te komen zonder te verwijten wat er tussen mij en mijn broer is gebeurt.