Mijn eerste blog bericht.

23-12-2016

Ik vind het een stuk fijner om mijn dagboek op een laptop bij te houden dan in een schrift of boek. Typen staat me meer aan. En mijn eigen handschrift valt vaak niet te lezen. Is ook een stuk makkelijker zo blijven geheimen geheim. Eigenlijk was mijn idee om een boek van mijn levens verhaal te schrijven. Niet omdat ik denk dat mijn verhaal zo uniek is. of omdat ik denk dat ik een inspirerend verhaal heb, het is een brok ellende wat mij heeft gemaakt tot de sterke vrouw die ik nu ben. Ik wil meer een boek schrijven omdat het voor mij een uitdaging is. Ik vind het heel moeilijk om mijn verhaal of gedachtes te delen omdat er een groot schaamtebeeld bij komt kijken. Het is meer dat ik me voor een groot gedeelte bloot moet leggen wat denken mensen ervan. Ik ben in mijn verleden vaak niet serieus genomen en er werd ook vaak lacherig om gedaan. Er komt hulp uit een hele onverwachte hoek. Toen ik nog thuis woonde bij mijn ouders had ik het in mijn hooft om een blog te beginnen. Maar deze a computer techneut is al blij als hij de aan knop kan vinden. Het is er dus nooit van gekomen en misschien dat het er vanavond wel er wat van komt. Toen ik 14 jaar was en echt serieus begon met schrijven ging er een wereld voor mij open. Ik kon mezelf ontdekken. Wie was ik? wat wou ik worden? Wat waren mijn doelen? Hoe ga ik ze bereiken? Ik was zo nieuwsgierig. 

Ik zo bang voor de toekomst. Ik moest altijd duidelijkheid hebben. Weten wat mij te wachten stond. Ik kon toentertijd niet omgaan met onduidelijkheden. Ik liep altijd overal voor weg en mijn grootste hobby was om voor struisvogel te spelen. Het liefst stak ik dag en nacht me kop onder het zand. Als ik mijn problemen niet zag en al mijn ellenden, dan was het er ook niet voor mijn gevoel. Altijd kwam ik mezelf tegen en toch leerde ik het maar niet af. Dat heb ik pas sinds iets langer als 6 maand afgeleerd. Ik kon het altijd wel op papier uit stippelen hoe en wat ik ging doen met mijn probleem. Maar de praktijk was enkel nooit een succes. Soms heb ik daar nog moeite mee. Problemen (obstakels) moet je zien als een dolle rodeo stier, je moet je verstand op nul gooien er op af met je dwaze kop. Spring op de rug van de stier, grijp het bij de horens, probeer de stier te sturen de kant op die jij wilt en kijk maar hoelang je blijft zitten. En tuurlijk val je een paar keer hard van de rug af. Maar je hebt altijd zelf in de hand blijf je dan bij de pakken neer zitten bij elke tegenslag. Of kijk je je angst recht in de ogen aan en zeg je “wat wil jij dan?” Het is altijd makkelijk om te zeggen. Het heeft me jaren gekost om dit in de praktijk te doen. Ik ben vaak heel hard op mijn muil gegaan. En dat ga ik nu nog steeds. Dat zal ik ook altijd blijven doen. Het leven is niet anders dan met vallen en opstaan. Maar wie niet waagt wie niet wint toch?  Wat zijn nou angsten? Ben je bang om te falen? Ben je bang om te vallen? Ben je bang om uitgelachen te worden? Of dat mensen spottend zeggen “ik zei toch jou lukt dat nooit” laat mensen maar zo praten, gebruik dat als je motivatie om ze te laten zien dat jij dat wel kunt. Laat ze lachen, aan het einde van de rit lach jij ze harden uit omdat het jou uiteindelijk wel is gelukt. En kan je trots in de spiegel kijken met de woorden dit heb ik bereikt, ik heb hiervoor gevochten. Mij krijg je niet klein. Ik kan een boek vol schrijven met namen van mensen die mij klein wouden krijgen en het is er geen een gelukt. Kom maar met je onzin, schelt me uit, lach me uit, bespot me maar, kom maar op met je bullshit. Ik vind de onzin die uit je mond komt vallen heerlijk. Ik geniet er alleen maar van. Juist jou onzin geeft mij de motivatie dat ik aan het eind van mijn redeoritje weer sterker ben geworden. En dat ik altijd zal winnen. Al val ik van de stier en ga ik nog zo hard onderuit. Maakt het mij toch de winnaar. Want ik ben mijn obstakel of mijn angst niet uit de weg gegaan. Ik heb mijn kop niet in het zant gestoken, daarmee heb ik al voor een gedeelte gewonnen. Want dat is mijn grootste drempel. Soms win je soms verlies je. Deelnemen is altijd het belangrijkst.