28-12-2016 Dagboek

28-12-2016 Dagboek. - we gaan van hak op de tak. 

ik schrijf elke dag van mij af. Ik hou in word mijn dagboek bij. Vandaag dacht ik dat het een leuk idee zou zijn om een pagina van mijn dagboek te delen. Ik spring toen veel van hak op de tak. Omdat dat ook zo gata in mijn hooft. Ik typ alles wat er op dat moment ook omgaat in mijn hooft.  

Ben ik onrustig? Nog al! Ik verheugde me gister heel erg om weer lekker te gaan werken. Dat viel vandaag vies tegen. Voor 9uur had ik al een preek te pakken van mijn baas. Ze was behoorlijk arrogant tegen mij, ik kreeg alleen maar boze blikken en amper een woord er uit. Alleen maar wat ik fout deed. Ik heb mijn best gedaan om niet te laten merken dat het mij een beetje van mijn stuk bracht. Ik was echt boos en wou niks liever dan ontslag nemen. Ik was echt klaar met haar arrogante houding. Ik heb het niet gedaan. Puur omdat, hoe ik het ook bekijk ik heb mijn baan nodig. Niet alleen om straks mijn rekeningen te kunnen betalen. Maar ook omdat ik ja zei tegen een gezin. Het is niet alleen dat mijn vriend mij moet onderhouden maar ik wil hem ook kunnen onderhouden. Ik wil niet afhankelijk mijn handje ophouden. Ik wil zoveel mogelijk op eigen benen kunnen staan. Tuurlijk is het heerlijk om op je luie reet te blijven zitten en veilig onder iemands vleugels mee te kunnen liften. Maar het idee dat ik afhankelijk zou moeten zijn. Bij dat idee voel ik twee handen die mijn keel dicht knijpen. Maar ja ik ga ook niet naar mijn werk om vrienden te maken. Ik ga naar mijn werk om mij en mijn gezin te onderhouden. Oke het zou werk wel aangenamer maken. Maar met veel collega’s kan ik heel goed.

Samenleving.

Merk dat de maatschappij waar we in leven zwaar waardeloos is. Iedereen is nep. Neem als voor beeld twee collega’s heel aardig als ze bij elkaar zitten. Heb je ze alle bij een voor een bij je krijg je de ergste verhalen over elkaar te horen. Ik ben best wel benieuwt wat ze over mij zeggen. Ik ben nog geen maand verhuist. Ze kennen me in deze stad niet, en mijn verleden licht hier ook niet voor het oprapen. Op mijn werk ben ik best een gesloten boek. Ik heb het nooit over mijn verleden. Enkel over mijn gezin en zelf daarvan mogen ze niet alles weten. Maar dat de maatschappij verneukt is, en dat we niet eens normaal met onze medemensen durven om te gaan hoef ik niemand meer uit te leggen. Zelf een blinde kan het nog zien.

Van hak op de tak.  

Op mijn werk was het dus alleen maar gezeur (drama). Mijn vriend kwam me ophalen en toen hadden we nog meer drama. Morgen heeft hij een gesprek met die des betreffende hulp verlener. Waarom heb ik zoon naar onderbuik gevoel? Meestal heeft mijn onderbuik gelijk als het fout zit. Mijn manlief krijgt me elke keer zenuwachtig met het woord huwelijk. De eerste keer dat hij het uitsprak nadat we vrij waren gekomen. Toen was ik in de war ik dacht bij onze arrestatie dat hij een te harde klap tegen zijn achter hooft heeft gekregen. In mijn hooft gingen alle alarm bellen af. Mijn hersens zeiden me “spullen pakken enkele reis naar schuilbunker” mijn hart zij “kalm blijven deze crisis valt nog te overzien” Wat er gebeurde was: mijn hart schrok zo hard dat hij van gekkigheid me keel in schoot, mijn hart maakte spontaan een hardstyle beat. Ik kon een zwembad bij elkaar zweten van angst. Ik kon mij geen houding meer aan nemen. Ik dacht aan vluchten en vroeg mezelf af waar is de nootuitgang? Maar die waren ze vergeten mij te vertellen.

Huwelijk.

Om een lang verhaal kort te maken. We waren gearresteerd we zaten samen ongeveer 24 uur. Was heel gezellig en romantisch. Ons eerste nachtje hotel. We kwamen vrij de dag daarna zagen we elkaar pas. Binnen een kwartier zei hij “ik wil met je trouwen” Ik zweer het hij heeft een te harde klap gehad. Dat hij een relatie met me volhoud is al een wonder. Maar stiekem zou ik ook wel graag willen trouwen met hem. Doe eens lekker gek! Waarom niet we woonde eerst samen en daarna kwam de relatie. Maar het voelt goed. We vullen elkaar fijnloos aan. Hij zegt wel eens ben een man met veel problemen, ik ben alleen maar negatief, etc. Ja een sterke man met problemen die allemaal opgelost kunnen worden. Zolang hij maar laat zien dat hij wilt en zijn schouders er onder zet, Zal ik proberen te helpen waar ik helpen kan. Als ik iets kan doen wat binnen mijn macht ligt om voor hem wat druk en stres te minderen dan zal ik het altijd proberen. Ik dwaal af! En ga van hak op de tak. Dat komt omdat ik onrustig ben in mijn hooft. We hadden het overtrouwen. Hij zat me eerst bang te maken dat hij me tweede kerstdag zou vragen. Dus ik ben die hele dag op mijn hoede geweest. Hij heeft me niet gevraagd. Vandaag maakt hij de opmerking “het is best lastig om jou te vragen. Je wilt geen ring en je vraagt iemand met een ring. Moet ik je vragen met bloemen” manlief zolang je niet op je knieën gaat en gewoon je zelf blijft is het altijd goed. Ik wil geen ring ik heb een hekel aan sieraden. Voel ik me zo vast gebonden dat heeft met mijn verleden te maken. Ik kan dat gewoon niet. Geef mij maar tattoes. Stukken mooier. Nog een kleurplaatje er bij.

Inkt plaatje op de huid.

Ik wil op mijn rug op mijn rechter schouder een duivel vleugel en op mijn linker schouder een engel vleugel. Met een roos daar tussen in met de tekst LA FAMILIA. Op mijn onderbuik wil ik twee revolvers een met “I kill fore you” een met “i died fore you” of de tekst “i kill fore you till the bullet that is meant fore you kills me first. Excuus voor mijn slechte Engels. In zijn Nederlands, “ik moord voor jou tot de kogel die bedoelt is voor jou mij eerst dood”. Ik weet niet of ik de twee revolvers op mijn onderbuik wil of dat ik op elke onderarm een revolver wil.  

Blik op morgen.

Ik ben best benieuwt hoe het morgen op mijn werk gaat.  Ik moet het maar op mij laten afkomen. Ik ben stiekem wel een beetje bezorgt om mijn eigen gezondheid. De lichamelijke klachten nemen niet echt af. Ik ben nog steeds veel duizelig en misselijk. Het over geven is gestopt, maar de braak neigingen blijven. Ik ben van mening at het aan mijn spiraal ligt. Ik heb dat ding nu 1 jaar sinds ik dat ding heb is het een grote drama. Ik ben heel zenuwachtig om dat ding er uit te laten halen. Dan moet ik met de benen wijd. Ik kijk er heel erg tegen op. Ik wil helemaal geen enge dokter die tussen mijn benen zit te wroeten om dat ding er uit te halen. Maar als het om mijn gezondheid gaat moet ik leren die koppigheid aan de kant te zetten om even door de zure appel heen te bijten. Als ik het goed heb begrepen gaan ze mij morgen bij een huisarts in schrijven.

Socialiseren.

Ik ben nu een paar weken verhuist. Ik ben er achter gekomen wie echte vrienden zijn en wie niet. Bij heel veel is het uit het oog uit het hard. Dat heeft mij best wel geraakt hoe ik mij in sommige vriendinnen heb vergist. Ik vindt het wel lastig om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Hoe doe je zo iets? Waarom voelt het alsof ik altijd de eerste stappen moet zetten. Het zo ook eens fijn zijn als iemand anders de eerste stappen zou nemen. Maar ja als iedereen zo blijft denken neemt op een gegeven moment niemand meer stappen. Hoe kan ik nieuwe mensen ontmoeten? Ik werk veel. Als ik thuis ben komt het riedeltje van boodschappen doen, koken, afwassen, bij komen en bij kletsen op de bank en daarna ben je moe en wil je slapen. Ik zou aan de ene kant we weer op voetbal willen. Dat is altijd mijn uitlaatklep geweest. Maar ik heb der geen tijd meer voor. Misschien moet ik er eens tijd voor gaan maken? Maar bij mij werkt het niet zo goed als ik vast afspraken heb op vaste tijdstippen. Dan voelt het alsof mijn vrijheid op die afgesproken tijdstippen worden afgepakt. Dan ben ik niet meer zo vrij en flexibel omdat je altijd zit te kijken met de tijden die je moet trainen of een wedstrijd moet spelen. Je kan dan niet zeggen volgende week zaterdag gaan we winkelen schat, want de hele week werk je zaterdag heb je voetbal wedstrijd en zondag zijn de winkels dicht. Ik wil echt heel graag maar moet eerst goed nadenken voordat ik zomaar ergens inspring. Ik hoe van afwisseling. Daarom gaat het meestal ook mis als ik te lang bij een bedrijf werk. Dan heb ik geen uitdaging meer, dan begin ik mij te vervellen. Met als gevolg dat ik met tegen zin er heen ga en me best niet meer doe. Omdat ik toch geen uitdaging meer heb. Nu is mijn uitdaging om de proef periode te door komen en de opleiding die mijn werk mij aanbied binnen te slepen.